شعـــــر با لهجه مشهــــــــدی

بچه محله امام رضا(ع) (درد دل ی مشهدی ساده دل)



مُرِ میبینی کِ شَرُ با صَفایُم/ بِچه محلیه امام رضایُم.



زِلزِلَیُم حادِثَیُم بِلایُم/ بِچه محلیه امام رضایُم.

هر روزه جمعه دِلِمِ مِبِندُم بِ پِنجِرِیه طِلایُ بَر مِگَردُم.کاروباروم رِدیفه با خدایُم/ بِچه محلِیه امام رضایُم.



مُرِ بُگو بُرُم بِ قُلِیه قاف اَصن مُرِ بزار هَمونجِ عَلاف قِرار مِرار هرچی بِگی مُ پایُم/ بِچه محلیه امام رضایُم.



دُرُغ مُرُغ نیس میُونه ما باهم الان بِ عنوان مِثال چَن روزه کِ تو نخ کِفتِرایُم/ بِچه محلیه امام رضایُم.



چَشمِ مُره گيريفتِه چَنتا کِفتَر گفته خودش(امام رضا) هر چنتا خاصی وَردَر الان دِرُم خادِمارِ مِ پایُم/ بِچه محلیه امام رضایُم.



کِفتِرارِ کِ بُردُم از رو گُمبد مُرُم مُ تو نخ رفت و آمد تو نخ او گُمبِذيه طِلایُم/ بِچه محلیه امام رضایُم.



گمبدِ نصف شب مِ دِ به دستُم او گفته هر وقت کِ بییی مُ هستُم مُیَم کِ قانع و بی اِدعایُم/ بِچه محلیه امام رضایُم.



وقتی میبینُم تو عالم همه ازش می گیرن و مِگن باز کمه گمبدشِ اگه بِده رضایُم/ بِچه محلیه امام رضایُم.



گُمبدو مُمبد نُمُ خام باصفا ســـــی ساله پای سفره آقا منتظره یَک ژتون غذایُم/ بِچه محلیه امام رضایُم.



شاعـــــر قاسم رفیعـــــــا